Van de basisschoolleerlingen die in 1939 samen begonnen te zingen aan het Alabama Institute for the Negro Deaf and Blind, is er nog maar een paar in leven. En slechts een van de oprichters, Jimmy Carter, blijft touren met de Blind Boys of Alabama.
De groep treedt al meer dan 75 jaar op, heeft vier presidenten ontmoet en drie keer in het Witte Huis gespeeld, en de bekendheid is de afgelopen decennia alleen maar gegroeid.
zullen er terugkerende stimuluscontroles zijn?
Zo heeft de groep, die zong met artiesten als Prince, Lou Reed en Ben Harper, net sinds het nieuwe millennium een handvol Grammy's gewonnen. Het album uit 2013, I'll Find a Way, werd opgenomen met Justin Vernon van Bon Iver; Over kerst gesproken! in 2014, met Taj Mahal.
The Blind Boys - Carter, Ben Moore, Eric Ricky McKinnie, Paul Beasley en Joey Williams - keren deze maand terug naar Washington met een show in het Howard Theatre. We spraken met Carter, 85, via de telefoon vanuit New York, waar de groep, volgens sommige tellingen, hun 61ste studioalbum aan het opnemen was.
Q: Hoe voelt het om de laatste overlevende Blind Boy of Alabama op de weg te zijn?
NAAR: Nou, ik hou van wat ik doe. Het is een voorrecht voor mij om in de buurt te zijn om te doen wat ik doe.
Q: Waar is het allemaal begonnen?
NAAR: The Blind Boys of Alabama begonnen in een klein stadje in Alabama genaamd Talladega. Dit was de school voor blinden, gefinancierd door de staat Alabama. Alle blinde kinderen in Alabama kwamen naar die school. Zo hebben we elkaar ontmoet. We gingen daarheen en ze hadden muziek, ze hadden een koor en ze hadden een mannenkoor. Daaruit is het kwartet ontstaan.
Q: Was er in die tijd een traditie van mannelijke gospelgroepen?
NAAR: Onze idoolgroep was een mannengroep genaamd het Golden Gate Quartet. Ze waren elke dag om vier uur op de radio. . . . We hadden geen radio op school, dus moesten we afglijden en naar de huizen van de mensen gaan.
We zeiden tegen onszelf: 'Als het Golden Gate Quartet er zijn brood mee zou kunnen verdienen, waarom zouden wij dat dan niet kunnen?' . . . Op 10 juni 1944 hebben we de eerste stap gezet. Het begon met een radiostation uitgezonden in Birmingham, Ala., WSGN. Het was een programma daar genaamd Echoes of the South. Dat is wanneer ze de platen van het Golden Gate Quartet zouden draaien. Dus lieten ze de Blinde Jongens die dag, 10 juni, naar dat radiostation komen en de eerste uitzending doen.
Q: Op dat moment wist je waarschijnlijk niet dat je het de komende 70 jaar of zo zou doen.
NAAR: Nee. Wel, we zeiden dat we niet terug zouden keren. Toen we begonnen, waren we vastbesloten om zo ver mogelijk te gaan. We hadden helemaal geen idee dat we zouden oogsten wat we deden. Daar waren we niet naar op zoek. Het enige wat we wilden doen was eropuit gaan en gospelmuziek zingen, en de mensen gewoon over God vertellen. We waren niet op zoek naar geen lofbetuigingen. Niets zoals dat. We waren blij toen we ze kregen. Maar we waren niet op zoek naar hen.
Q: Heeft blindheid je ervan weerhouden toeren?
NAAR: Nee. We hadden toen toegewijde mensen die konden zien. Je moet iemand hebben die kan zien. Je moet realistisch zijn. Er zijn een aantal dingen die blinde mensen nodig hebben, ze hebben ziende mensen nodig om hen te helpen. We realiseerden ons dat, dus we probeerden het beste te krijgen wat we konden en we kregen in die tijd een aantal echt goedziende mensen.
Q: Op wat voor plekken speelde je in het begin, en wat zong je, liedjes die iedereen kende?
NAAR: In die tijd speelden we voornamelijk kerken, auditoria van middelbare scholen, auditoria van lagere scholen. Maar vooral kerken. De meeste liedjes die we zongen, kende iedereen. Het waren standaardnummers. We hebben er zojuist de smaak Blind Boys aan toegevoegd.
Q: Wat was die smaak? Wat heb je gedaan om je deze oude nummers eigen te maken?
NAAR: We hebben ze anders geregeld, en ik moet zeggen dat we er gewoon ons hart in hebben gestoken. We geloofden in het geven van onze ziel aan de mensen. Dat is wat we deden. Dat hebben we in ieder geval geprobeerd.
Q: Welke invloed had discriminatie uit het Jim Crow-tijdperk op jou?
NAAR: We reisden rond in de jaren ’40, ’50 en ’60, dus je weet dat er toen segregatie was. Maar we waren nog steeds vastbesloten om te doen wat we wilden doen. Soms had je na het programma honger, maar kon je niet eten. Je kon niet naar het restaurant gaan omdat alle zwarte restaurants gesloten waren en de andere restaurants ons niet binnen lieten. We zouden langs de supermarkt gaan en wat bologna en wit brood halen en dat opeten. We waren vastbesloten. We zouden niet omdraaien.
Q: Veel gospelmensen in die tijd gingen rock-'n-roll en R&B in.
NAAR: Dat is juist. We kregen hetzelfde aangeboden. Sam Cooke, toen ze hem het rock-'n-rollcontract aanboden, zaten we allemaal samen in dezelfde studio. Ze boden de Blind Boys dezelfde deal aan als ze hem. Maar we hebben ze afgewezen. Dat wilden we niet. We wilden gospel zingen. Dat is alles wat we wilden doen.
Q: Toch zou je later liedjes zingen van mensen van seculiere kant.
NAAR: Oh, mijn god, ja. We werkten samen met veel seculiere kunstenaars. Maar onthoud altijd dat als we geen gospelgeluid of gospeltekst of iets dat met gospel te maken had konden hebben, we daar niet mee klooien.
Q: Heb je ooit songteksten moeten veranderen om dat te bereiken?
NAAR: We moesten een keer. We moesten de songtekst veranderen om er een gospelnummer van te maken. Stevie Wonder had hogere grond. We moesten de tekst daarop aanpassen, om het te maken wat we wilden.
Q: Veel mensen hoorden je voor het eerst toen jouw versie van Tom Waits's Down in the Hole het thema werd van de HBO-show The Wire.
NAAR: Het maakte een verschil. Een ander publiek. Weet je, toen we werden blootgesteld aan de hoofdstroom van mensen, is het grootste deel van ons publiek nu blank. Ze wisten van ons, maar ze hadden ons niet gehoord. Omdat we niet voor ze mochten zingen. Maar nadat we voor ze mochten zingen, kwamen we erachter dat ze het de hele tijd wilden. We zingen nu bijna nooit voor zwarte mensen.
Q: Nu heb je deze jonge artiesten zoals Justin Vernon van Bon Iver die met je willen werken.
NAAR: Dat deden we in de koudste maand van het jaar, denk ik, december, in Eau Claire, Wisconsin. Maar Justin had een warm hart en een warm huis. Hij had een studio in zijn huis, dus gingen we naar zijn huis en sneden dat album. Alles is goed gelukt.
Q: Wist hij ook veel van evangelie?
NAAR: Hij deed. Hij bracht veel dingen naar de tafel die we niet aan het doen waren.
Q: Wat voer je nu uit in je liveshows?
NAAR: We hebben een variëteit. We hebben traditioneel, we hebben modern. Wij doen het allemaal. Maar het is allemaal evangelie. Dat is alles. Niks anders.
Q: Zijn er bepaalde nummers die je moet uitvoeren, die mensen willen horen?
verhoogde werkloosheidsuitkeringen new york
NAAR: We hebben er een, Amazing Grace. Dat is ons kenmerkende nummer. Dat doen we bij elke show die we hebben. Daar zijn mensen naar op zoek.
Q: En dat is degene waar je dat briefje lang vasthoudt.
NAAR: Ik doe het nog steeds graag. Ik kan het nu niet meer zo lang vasthouden als vroeger. Ik word oud. Maar ik hou het nog best een tijdje vol.
De blinde jongens van Alabama 24 maart om 20.00 uur in het Howard Theatre, 620 T St. NW. Kaarten: $ 35- $ 70. 202-803-2899. thehowardtheatre.com .
