Devoties, door Mary Oliver (Pinguïn) 24 oktober 2017
In Devotions: The Selected Poems of Mary Oliver (Penguin), een van onze meest geliefde schrijvers, biedt zowel het beste van haar werk als een soort spirituele wegenkaart. De collectie, die meer dan 50 jaar beslaat en meer dan 200 gedichten bevat, laat zien hoe Oliver zich in de beginjaren afkeerde van verdriet en in de natuur een 'groot, ongelooflijk geschenk' vond. Na verloop van tijd, terwijl ze zorgvuldig observeert en vastlegt, prijst Oliver de schoonheid en complexiteit om haar heen en herinnert ons aan de onderlinge verbondenheid van het leven. Ook stelt ze belangrijke vragen, zoals 'heb je ooit gelukkig durven zijn/ . . . heb je ooit durven bidden' en 'Vertel me, wat ben je van plan te doen/ met je ene wilde en kostbare leven?' Die regels resoneren vandaag net zo veel als toen ze ze decennia geleden voor het eerst schreef. Waar je ook begint te lezen, 'Devotions' biedt veel om van te houden, van Olivers uitbundige hondengedichten tot selecties uit de Pulitzer Prize-winnende 'American Primitive' en 'Dream Work', een van haar uitzonderlijke collecties. Misschien nog belangrijker, het lichtgevende schrijven biedt een onderbreking van onze gekke wereld en laat zien hoe mindfulness een leven kan definiëren en transformeren, van moment tot moment, gedicht voor gedicht.
Een goede schreeuw, door Nikki Giovanni (William Morrow)
Nikki Giovanni's Een goede huil (William Morrow) kan lezers op sommige plaatsen doen huilen, zoals wanneer ze beschrijft hoe haar vader haar moeder elke zaterdagavond sloeg. Die ervaring, die een jonge Giovanni leerde 'Het zal niet/ Oke/ Dus ik moet leren/ Huilen', vormt het emotionele centrum van dit boek. Andere verliezen - de dood van vrienden, de pijn van vaders die hun zonen moeten begraven, ouder worden - bepalen ook haar perspectief, net als de grootouders, schrijvers en andere mensen die haar leven hebben verrijkt. Giovanni, die 27 dichtbundels heeft gepubliceerd en de eerste Rosa Parks Woman of Courage Award heeft ontvangen, bestrijkt hier een groot terrein terwijl ze miskende activisten en helden uit de geschiedenis viert en mijmert over de toekomst van de mensheid in de ruimte. Het werk verschuift van onderwerp naar onderwerp, alsof de dichter zich gedwongen voelt om te delen wat ze heeft geleerd over doorzettingsvermogen, vreugde en verdriet van decennia van schrijven, lesgeven en pleiten. Soms hoort daar ook de broodnodige wijsheid bij, zoals in deze regels uit het gedicht 'Het Verleden. . . het heden. . . the Future': 'We kunnen niet ongedaan maken/ Het verleden kunnen we bouwen/ de toekomst' maar 'Als we besluiten de Godheid te bedanken/ . . . We zullen allemaal. . . het maakt niet uit welke/Ideologie. . . wikkel onze armen/om elkaar heen.' De beste tekst hier is verrassend en aangrijpend, en toont Giovanni's kracht en originaliteit.
[ Kan poëzie echt je leven redden? ]
Goede botten, door Maggie Smith (Tupelo)
Het titelgedicht van Goede botten , door Maggie Smith (Tupelo), ging eerder dit jaar viraal omdat het centrale thema - willen geloven in de goedheid van de wereld omwille van je kinderen - verbonden was met zoveel mensen. De andere stukken in deze collectie, Smith's derde, geven een beter begrip van de complexiteiten waarmee de spreker wordt geconfronteerd, die alles probeert te leren wat een kind nodig heeft om te overleven, maar toegeeft dat 'wat kan ik anders zeggen dan blijven/leven? Je bent nieuw en er valt te veel te leren.' Soms geeft het moederschap haar het gevoel onoverwinnelijk te zijn, waarvan ze weet dat dit niet het geval is. Of zij is - net als de lezer - gecharmeerd en geraakt door het onschuldige maar wijze perspectief van haar kinderen, die zich verwonderen over de lucht, het verleden en de toekomst. Op andere momenten is het schrijven hartverscheurend echt, zoals wanneer de spreker rouwt om het verlies van twee 'schatten die ik niet mocht hebben' of haar kinderen moet leren vreemden te vermijden die ritjes aanbieden of puppy's, zonder hun geloof in deze wereld te vernietigen. Verschillende gedichten hebben een fabelachtig gevoel, terwijl haviken, kraaien, jagers en een bergfamilie waarheden onthullen over de kindertijd en de kwetsbaarheid van het menselijk leven. Wat de stijl of het onderwerp ook is, het schrijven blijft eerlijk, meelevend en sierlijk, en de spreker blijft vastbesloten om 'de wereld lief te hebben als een moeder'.
Elizabeth Lund schrijft maandelijks over poëzie voor Livingmax.
Lees verder:
Stop met het ontleden van een gedicht alsof het een dode kikker is
Nieuwe Amerikaanse dichter-laureaat Tracy K. Smith meldt zich voor dienst
