Jann Wenner houdt niet van het nieuwe boek over hem. Maar het zou zomaar kunnen.

Jann Wenner houdt niet van de manier waarop een nieuwe biografie van hem is geworden. hij is genaamd het boek 'diep gebrekkig en smakeloos.'

Misschien komt dat omdat dat een vrij goede beschrijving is van Wenners leven, dat de auteur, Joe Hagan, tot in groot (soms te gedetailleerd) detail en met schijnbare eerlijkheid en trouw aan de waarheid onderzoekt. Dat is nogal wat meer dan het tijdschrift van Wenner deed toen het grove journalistieke zonden beging in A Rape on Campus uit 2014, het ontmaskerde verhaal van een groepsverkrachting aan de Universiteit van Virginia.

In Sticky Fingers portretteert Hagan, ooit een Rolling Stone-stagiair, Wenner - die in 1967 Rolling Stone mede oprichtte - als een gedreven visionair: enorm ambitieus, tegenstrijdig, arrogant en onzeker. Hoewel hij soms hard is voor Wenner, is Hagan meer dan eerlijk. Uiteindelijk lijkt hij het eens te zijn met voormalig Rolling Stone-redacteur Will Dana dat Wenner, hoewel verscheurd tussen de deugden en ondeugden van zijn generatie, voor 51 procent goed is.

Hij vertelt bijvoorbeeld over Wenners journalistieke leiderschap bij het verslaan van die nachtmerrie van laffe domheid en gewelddadige dood die het Altamont Free Concert in Noord-Californië was.

Op 6 december 1969 (minder dan vier maanden na Woodstocks vrede, liefde en hallucinogenen in het landelijke Upstate New York), speelden de Rolling Stones een set met Sympathy for the Devil toen een Hells Angels-lid een fan doodstak die het podium naderde met een pistool. (Volgens sommige verhalen hadden de Stones de motorrijders ingehuurd als beveiliging en betaalden ze met $ 500 aan bier.) Het was een van de vier doden die nacht, de anderen waren per ongeluk.

beste detox-reiniging voor drugstest

Voor Wenner, toen 23, was dit een make-or-break-moment.

hoe u online geld kunt verdienen 2016

Als Rolling Stone een professionele krant was over rock and roll, dan was het moment van de waarheid nabij, zoals Hagan het zegt. Tot dat moment was Wenner een soort dilettant-uitgever geweest, en de publicatie die hij was begonnen met muziekcriticus Ralph Gleason was meestal een eerbiedig fanzine. Hij verheerlijkte de iconen van de rock, vooral de Beatles en de Rolling Stones, profiteerde ervan ze op zijn pagina's te verheerlijken en leefde om ze persoonlijk in ellebogen te wrijven.

Wenner had geen zin om Mick Jagger, wiens reputatie op het spel stond bij de Altamont-ramp, dwars te zitten. Maar onder druk van meer journalistiek ingestelde collega's greep Wenner naar de gelegenheid. Hij riep zijn redacteuren bij zich: we gaan dit verhaal van top tot teen behandelen en we gaan de schuld geven.

Een hoogtepunt - een van de vele. Er zouden ook dieptepunten zijn, geen slechter dan het journalistieke debacle van de U-Va. verkrachting bloot. Het verhaal viel uiteen (nadat de berichtgeving van de Washington Post het grotendeels ongegrond vond), en er volgden drie aanklachten wegens smaad.

De grote Wenner had echter geen idee, zowel voor als na publicatie - hij had het verhaal gelezen en vond het geweldig, zoals Hagan het vertelt. In feite vertegenwoordigde de manier waarop het tijdschrift ermee omging een volslagen mislukking van journalistieke normen en praktijken. En wanneer U-Va. De rechtszaak van Associate Dean Nicole Eramo kwam voor de rechter, Wenner maakte het nog erger toen hij haar rechtstreeks aansprak: het spijt me heel, heel erg. Geloof me, ik heb net zoveel geleden als jij.

Het bleek een kostbare regel te zijn, schrijft Hagan. Een federale jury kende een schadevergoeding van $ 3 miljoen toe.

Het beschamende hoofdstuk was vooral pijnlijk omdat het tijdschrift zoveel gedurfde en veel nagebootste journalistiek had gedaan - niet alleen de gonzo-avonturen van Hunter S. Thompson op het campagnepad, maar ook Michael Hastings' onthulling van de vernederende opmerkingen van generaal Stanley McChrystal van het Amerikaanse leger over de toenmalige Vice President Joe Biden en Matt Taibbi's zinderende verwijderingen van de banksector na de financiële ineenstorting van tien jaar geleden.

hoeveel kratom om te helpen slapen?

Vorige maand nog zei Wenner, 71, dat hij zijn meerderheidsaandeel in Rolling Stone zou verkopen, waarmee een einde kwam aan het tijdperk dat begon in een loft in San Francisco in de herfst van 1967 toen het eerste nummer van de persen kwam - het geesteskind van deze vroegrijpe 21 -jarige Berkeley drop-out met wijde broek en een groot idee. En een ongeëvenaard gevoel van wat de jaren zestig voor een generatie betekenden.

Hagan, nu een bijdragende redacteur van het tijdschrift New York, had de volledige medewerking van Wenner - en was zelfs uitgenodigd om het project op zich te nemen. Maar Hagan, tot zijn verdienste, benaderde het boek niet als een roze getinte geautoriseerde biografie, maar als een serieus werk van verhalende journalistiek. Als zodanig slaagt het grotendeels, zich een weg banend door de decennia, de muziek en de persoonlijkheden - van zangeres Marianne Faithfull en fotograaf Annie Leibovitz tot Bruce Springsteen en, natuurlijk, de Beatles en de Stones.

Gaandeweg komt het karakter van Wenner - altijd eigenbelang, altijd berekenend - onder de microscoop. Dat geldt ook voor zijn persoonlijke leven, terwijl hij jarenlang worstelde om zijn homoseksualiteit te verbergen, deels door een langdurig huwelijk met een vrouw. Zijn eigen drugsgebruik, en dat van de medewerkers van Rolling Stone, maakt deel uit van het verhaal, geen verrassing gezien het tijdperk.

Maar eerder deze maand werd de uitnodiging van Hagan om samen met Wenner op het podium te verschijnen tijdens een evenement in november in Manhattan ingetrokken, en de New York Post beschreef de mogul als woedend over wat hij las en zei dat het boek te veel stilstond bij drugsgebruik en zijn seksualiteit.

Wat zijn tekortkomingen ook zijn, Wenner komt hier naar voren als een grote culturele invloed vanwege zijn briljante creatie: een publicatie die de journalistiek veranderde en de tijdgeest vatte.

Eens, schrijft Hagan, was het oppakken van een exemplaar van Rolling Stone alsof je een hete granaatscherf vasthield van de culturele explosie van de jaren zestig, terwijl het nog steeds gloeide van gevoel en betekenis.

hoe krijg je een virale video

Het Aquariustijdperk is al lang voorbij en Rolling Stone is niet langer revolutionair - of bijna net zo relevant als in zijn hoogtijdagen. Maar Hagan helpt ons niet alleen te begrijpen hoe verschrikkelijk veel het er ooit toe leek te doen. Hij laat ons ook, door zijn genuanceerde portret van Wenner, zien hoe grondig de publicatie de oprichter, wratten en al weerspiegelde.

Margaret Sullivan isLivingmax's mediacolumnist.

Lees meer door Margaret Sullivan:

Hebben de media Harvey Weinstein geholpen zijn prooi te lokken en zijn aanklagers te besmeuren?

Hillary Clinton vindt dat de nieuwsmedia oneerlijk tegenover haar was. Ze heeft gelijk.

Door Joe Hagan

watkins glen wijnfestival 2016

Knop. 560 pp. $ 29,95