Het Philip Glass Ensemble gaf op 16 maart een live uitvoering van de soundtrack van Glass voor de film Koyaanisqatsi uit 1983. (James Ewing)
DoorCharles T. Downey 18 maart 2018 DoorCharles T. Downey 18 maart 2018
Het inaugurele Direct Current-festival van het Kennedy Center is een viering van hedendaagse muziek en kunst. Componist Philip Glass, die vorige week deelnam aan een uitvoering van zijn piano-etudes, keerde vrijdagavond terug naar de Kennedy Center Concert Hall met het Philip Glass Ensemble. Als onderdeel van een vertoning van Godfrey Reggio's experimentele film Koyaanisqatsi, gaf de groep een live uitvoering van Glass' iconische soundtrack.
Glass en Reggio stemden muziek en beelden in de film nauw op elkaar af, waarbij verschuivingen tussen muzikale secties plaatsvonden in combinatie met shotwisselingen. Dit tempo bleek moeilijk te reverse-engineeren, waarbij het ensemble niet altijd één was met Michael Riesman, die vanaf het centrale toetsenbord leidde.
De vocale secties waren de beste, in een helder gedefinieerde uitvoering van leden van het Washington Chorus, met hun nieuwe dirigent, Christopher Bell, die als dirigent diende wanneer Riesmans handen anders bezig waren. Bas Gregory Lowery had de lage D voor het ultralage Koyaanisqatsi ostinato-motief, maar het resoneerde nooit helemaal.
Advertentieverhaal gaat verder onder advertentie
Score en film hebben de decennia sinds 1983 vrij goed doorstaan. Reggio toonde het leven uit balans van de Hopi-titel als een mengeling van milieu- en nucleaire zorgen, die een gevoelige snaar raakte in het land na de chemische lekkages bij Love Canal en de gedeeltelijke ineenstorting van de Three Mile Island-reactor. De problemen lijken weer op maat gemaakt voor onze tijd, aangezien de Environmental Protection Agency, opgericht door president Nixon in 1970, opnieuw wordt aangevallen.
Evenzo herinnerden de beelden van de sloop van het woningbouwproject Pruitt-Igoe in St. Louis, een berucht symbool van rassenscheiding, eraan dat die problemen ook in St. Louis niet veel verbeterd zijn. Opeenvolgingen van hoge gebouwen die door ontploffingen instorten, hebben nu een ongemakkelijke weerklank met herinneringen aan de torens van het World Trade Center die op 9/11 instortten.
Helaas stond het volume van de versterking vaak veel te hoog ingesteld, waardoor de luidste tonen van de elektronische keyboards en houtblazers ondraaglijk in de oren klonken. De muziek is natuurlijk bedoeld om dreigend en actief te klinken, maar voor de luisteraar die gehoorverlies zo lang mogelijk wil vermijden, stond hij gewoon te hard.
