Toen Nas de rijmpjes schreef voor Illmatic , hij dacht waarschijnlijk niet dat hij zou eindigen hier . Hij kon niet weten dat het een van de meest gedecoreerde albums in de rapgeschiedenis zou worden, en 20 jaar later zou hij de erfenis ervan vieren door het volledig uit te voeren, ondersteund door het National Symphony Orchestra.
Toch was hij daar vrijdag in het Kennedy Center, schijnbaar overweldigd door dat grootse moment. Rappers worden niet geacht zo ver te komen, vooral die van de Queensbridge-projecten in New York niet. Twintig jaar geleden was ik dat rijm aan het schrijven in een kleine kamer in een klein appartement, herinnerde Nas zich na een spetterende vertolking van N.Y. State of Mind. De geesten van tieners [zijn] wild.
Illmatic, uitgebracht in april 1994, heeft de status van pantheon bereikt vanwege zijn poëtische en filmische weergave van de bacterievuur in de binnenstad. Op het album gebruikte Nas ingewikkelde lyrische patronen om zijn onveilige omgeving te beschrijven, een omgeving die riskant bleek voor de jonge rapper, hoewel het een geweldig canvas was voor zijn verhalende vaardigheden. Met producers DJ Premier, Large Professor, Pete Rock en Q-Tip creëerde Nas een bijzonder suggestief album. Je hoefde niet uit New York te komen om de vervallen gebouwen, gebarsten trottoirs en roestige basketbalranden te zien.
De show van vrijdagavond was niet alleen een overwinning voor Nas, het was ook een overwinning voor zijn fans. Het was een trotse gelegenheid voor iedereen die zich de eerste keer herinnert dat ze Nas hoorden op Live at the Barbeque en zijn video It Ain't Hard to Tell op BET's Rap City bekeken. Het was een nobel gala voor oudere b-boys en jongere luisteraars; nostalgie was dik in de concertzaal. Dit was een prestatie voor een van de good guys van rap en het genre als geheel. En het was een passend hoofdevenement voor het One Mic: Hip-Hop Culture Worldwide festival van het Kennedy Center, waarbij de kunstinstelling de geschiedenis en vitaliteit van het genre viert. (Het festival dankt zijn naam aan de titel van een Nas-nummer; evenementen en optredens lopen tot en met 13 april. Zaterdag was er een tweede uitverkochte Nas-show in de Concertzaal.)
Even na 20.00 uur huppelde NSO Pops-dirigent Steven Reineke het podium op om de 100-koppige groep voor te bereiden. Toen kondigden golvende snaren de komst van de avondster aan, en Nas gleed koel naar voren in een donkere bril, een zwarte smoking, een zwarte vlinderdas en een wit pochet. Het orkest gaf geraffineerde wendingen aan Life's a B----, One Love and Represent, wat ironisch aanvoelde gezien de gruizige aard van de muziek, maar de geluiden zwollen prachtig aan door het ruime theater.
Naast de Illmatic-snitten, doorspekte Nas hits uit de rest van zijn catalogus. Aan het begin van de set pakte hij een snelle mengelmoes van nummers uit - The Message, Street Dreams, If I Ruled The World - uit 1996 Het was geschreven , zijn tweede album.
Op deze avond waren de achtergrondmuzikanten net zo belangrijk als Nas. Het feit dat Nas Illmatic opvoerde met een orkest was uniek en gedenkwaardig en zelfs hij keek soms verbaasd, soms even pauzerend om het moment volledig te omarmen en vast te leggen. Andere keren was hij speels, terwijl hij grijnsde en zachtjes in de lucht prikte tijdens The World Is Yours.
Op een gegeven moment stopte Nas - nu 40 - om het zich te herinneren. Twintig jaar geleden had ik het gevoel dat mijn woorden hard moesten zijn, maar ik ben nu wat verfijnder, zei hij op reflectieve toon. Krijg het niet verdraaid. Ik ben echter nog steeds kap.
Het publiek voelde daar iets van aan het einde van de show. Voor de toegift bleef het orkest buiten het podium en liet Nas achter met zijn dj, bassist, toetsenist en drummer. Nas maakte de vlinderdas los en verschoof de energie naar een regelrecht rap-optreden. De fans, die een groot deel van het optreden hadden gezeten, stonden op en dansten; velen verlieten hun toegewezen stoelen voor plekken dichter bij het podium. Handen zwaaiden verwoed als Maakte je eruit brulde uit de luidsprekers. Een breakdancer draaide hypnotiserend door een gangpad. Dit alles voor Illmatic. Allemaal in de geest van hiphop.
Moore is een freelance schrijver.
