Paul Bettany als Ted Kaczynski in Discovery's Manhunt: Unabomber. (Ontdekkingskanaal/Ontdekkingskanaal)
Zou het niet mooi zijn als alle nieuwe tv-shows bloemlezingen waren? Met uitzondering van de zeer superieure doorlopende drama's en komedies, wat als elke show zich zou houden aan een boog van acht of tien afleveringen die zichzelf inwikkelde en vervolgens, met de makers en een deel van het repertoire op sleeptouw, verder ging met een heel ander verhaal ? Kijkers kunnen dan in- en uitstappen, afhankelijk van of het huidige verhaal hen grijpt.
Op FX hebben Ryan Murphy en zijn collega's de aantrekkingskracht van dit format het duidelijkst aangetoond met American Horror Story, American Crime Story en Feud. Het formaat van de bloemlezing is voorstander van intensiteit, creativiteit en voltooiing. Het beste van alles is dat de kijker niet verplicht is om terug te gaan en vorige seizoenen te bekijken en zich vervolgens vast te leggen op de volgende. Het is de ideale manier om verhalen te vertellen in een wereld van veel te veel tv.
Als zo'n revolutie komt, lijkt het misschien een beetje op wat er deze week nieuw op de kabel is, te beginnen met Discovery's achtdelige Manhunt: Unabomber (première dinsdag), de poging van het netwerk om in te breken in prestigieuze scriptdrama's. Manhunt bereikt een deel van de verjongende vonk tussen oud nieuws en klassieke tragedie waar kijkers van hielden in FX's The People vs. O.J. Simpson, de eerste in het merk American Crime Story (waarvan de komende seizoenen de moord op Gianni Versace en de nasleep van de orkaan Katrina in 2005 zullen vertellen).
Er is ook het direct aangrijpende The Sinner uit de VS (première op woensdag), dat is gebaseerd op de bestverkochte roman van de Duitse schrijfster Petra Hammesfahr over een vrouw (Jessica Biel) die foto's maakt en een gruwelijke misdaad in het openbaar begaat. The Sinner wordt ook aangekondigd als de lancering van een anthologized serie, als het aanslaat; voor nu prijst het netwerk het als een acht-aflevering, gesloten serie. (Vertaling: uw tijd zal hier niet worden verspild!)
Discovery's Manhunt sputtert efficiënt samen met serieuze bedoelingen, waarbij wat in een ander tijdperk misschien een opzichtige, twee uur durende, voor tv gemaakte filmgebeurtenis was, wordt genomen en het een beetje uitrekt tot voorbij zijn inherente interesseniveau.
Het verhaal van de dodelijke postbommenwerper Ted Kaczynski's vermogen om 18 jaar lang de FBI te ontwijken, richt zich op een slimme maar onervaren agent, Jim Fitzgerald (Avatar's Sam Worthington), een ex-agent die zich aangetrokken voelt tot forensische profileringstechnieken, vooral wanneer komt tot het geschreven woord. Nadat hij indruk heeft gemaakt op zijn superieuren bij Quantico, wordt Fitz op het UNABOM-onderzoek gezet (slechts één keer proberen de personages een van de ergste acroniemen ooit uit te leggen), dat weer tot leven is gekomen na een recente golf van soortgelijke postbommen en de levering van een uitgebreid manifest van de bommenwerper.
staten die online gokken toestaan
Sam Worthington als Jim Fitzgerald en Keisha Castle-Hughes als Tabby Milgrim in Discovery's Manhunt: Unabomber. (Tina Rowden/Discovery Channel)
Jane Lynch als Janet Reno. (Tina Rowden/Discovery Channel)
De context van Manhunt exploiteert een bepaalde smaak van binnenlands terrorisme dat het ministerie van Justitie in het decennium vóór 9/11 bezighield: Waco, Ruby Ridge, Oklahoma City, Unabomber - het is allemaal een stuk (Glee's Jane Lynch levert een vluchtige maar passend stoere cameo als advocaat Generaal Janet Reno). De stugge toon vormt een kundig contrast met de paranoia van het tijdperk met de rudimentaire technologische middelen waarmee agenten werkten, waarbij het manifest werd ontleden met notitieboekjes, fotokopieën en whiteboard-diagrammen in plaats van Windows 95.
Manhunt flitst tussen 1995, als Fitz zo geobsedeerd raakt dat hij zijn vrouw en kinderen van zich vervreemdt, en 1997, wanneer hij terug naar de zaak wordt geroepen om een sluwe Kaczynski (Paul Bettany) in de gevangenis te bezoeken en hem moet proberen over te halen om schuldig te pleiten in plaats van terecht te staan.
Bettany speelt Kaczynski meestal als het gestoorde brein; Worthington's Fitz is een veel interessanter personage, een agent die in de verleiding komt om zich in te leven in de asociale, antitechnologische dekvloer van zijn prooi. Beide acteurs lijken te verlangen naar meer om mee samen te werken.
Stel jezelf deze vraag, Kaczynski schurk-splains aan Fritz. Waarom zijn deze mannen in pakken zo wanhopig om te bewijzen dat ik gek ben? Ik zal het je vertellen. Omdat ze weten dat ik gelijk heb. Ik ben wakker. Ze slapen en zijn doodsbang dat ze misschien wakker moeten worden en hun mobiele telefoons, hun tv's en videogames moeten uitschakelen, en dat ze zichzelf misschien onder ogen moeten zien zoals jij en ik.
Ondanks een aanlokkelijk verhaal - zelfs nieuwsjunkies zijn misschien enkele van de meer intrigerende details van de zaak vergeten, waaronder de publicatie van Kaczynski's manifest van 35.000 woorden in Livingmax, een bizarre berusting die hielp de zaak te breken - zit Manhunt vol met onelegante teksten, genoeg om zich zorgen te maken de acteurs (waaronder Chris Noth als plaatsvervangend FBI-directeur) in wanhopige golfbewegingen van armzwaaien en schreeuwen.
Latere afleveringen kunnen een deel van deze onhandigheid afwerpen ten gunste van voorwaartse vaart. De klopjacht in Manhunt wordt steeds spannender, maar het is nooit genoeg om kijkers betrokken te houden. Wie was de Unabomber? Wat maakte dat hij tikte?
Eerlijk gezegd, wat maakt het nog uit? Kom maar op met de volgende klopjacht.
Jessica Biel als Cora in The Sinner uit de VS. (Brownie Harris/VS)'De zondaar'
The Sinner uit de VS, aan de andere kant, begint met een onwankelbare, schokkende toon en laat niet meer los. Als Cora Tannetti speelt Biel een nieuwe moeder die niet gelukkig lijkt te zijn met de nauwe grenzen van haar leven in een klein stadje: ze beheert de boeken bij de airconditioningleverancier waar haar man, Mason (Meisjes Christopher Abbott), met zijn vader werkt. Cora en Mason wonen naast zijn ouders; haar schoonmoeder let de hele dag op de baby en maakt elke avond het avondeten klaar voor het hele gezin. De nabijheid is charmant maar claustrofobisch.
Cora, Mason en de baby maken op zaterdag een uitstapje naar het meer. Terwijl hij kijkt naar een man die speels worstelt met zijn vriendin, wordt Cora getriggerd door een plotselinge flits van woede; ze springt op en steekt de man dood met een mes waarmee ze plakjes fruit had gesneden. Het is een schokkende en onverklaarbare act, geportretteerd met een verkwikkende bloederige, ongestileerde snelheid. De tientallen getuigen van de misdaad zijn onder meer haar verbijsterde echtgenoot; Cora wordt naar de plaatselijke gevangenis gebracht, waar ze onmiddellijk bekent en vraagt om voor het leven te worden opgesloten.
The Sinner factureert zichzelf als een waarom -dunit in plaats van een whodunit. Bill Pullman speelt mee als rechercheur Harry Ambrose, een van die verontruste, voorbij zijn beste, maar niettemin hardnekkige onderzoekers die merkt dat hij meer over deze zaak moet weten dan wat het basisbewijs oplevert. Welke impuls dreef Cora's aanval? Wat verbergt ze? Wat weet haar man?
The Sinner richt al zijn artistieke energie op de empathie van de kijker, wat een lastige plek is om te zijn. Gedeglamoriseerd en door verdriet overmand, is Biel onmiddellijk overtuigend als zowel een soort slachtoffer als een mogelijk psychotische moordenaar. Een kijker kan het niet helpen, maar vraagt zich af waar het vanaf hier gaat.
Met de beveiliging van het anthologieformaat loopt diezelfde kijker een veel kleiner risico om een einde te bereiken dat doelbewust dubbelzinnig zou zijn wanneer producenten uitkijken naar een verlenging van seizoen 2.
Het is moeilijk om een betere oplossing te bedenken voor de piek-tv-crisis dan deze. Kijkers krijgen shows van hogere kwaliteit met acteurs in de hoofdrol die anders misschien niet klaar zouden zijn om zich te binden aan het vooruitzicht van meerdere seizoenen. En de shows zijn beheersbaar qua tijd en omvang; je kunt ze nemen of achterlaten zonder dat je hoeft te investeren in een breed epos met zijn eigen omwegen en ingewikkelde mythologie. Schrijvers en producenten zijn er misschien niet zo dol op (niets zegt werkzekerheid zo als vernieuwd worden voor nog een seizoen of twee of drie), maar zelfs hier biedt anthologie een geschenk: als je maar acht afleveringen hoeft te schrijven, heb je minder kans om te schilderen jezelf in een hoek, plot-wise. Wat, laten we eerlijk zijn, veel te vaak gebeurt met zelfs de beste tv-series. Laten we het eens horen.
Klopjacht: Unabomber (twee uur) gaat dinsdag om 21.00 uur in première. op Ontdekking.
De zondaar (een uur) gaat woensdag om 22.00 uur in première. op de VS.
