Toen schrijver Hache Carrillo stierf, ontdekte de wereld zijn ware identiteit. Wat betekent dat voor zijn nalatenschap?

Romanschrijver H.G. Carrillo stierf afgelopen voorjaar aan covid-19. Ik kende hem aan de George Washington University, waar we allebei creatief schrijven doceerden, en aan de PEN/Faulkner Foundation, waar hij voorzitter was van de raad van bestuur. Ik zag hem als een lief en gecompliceerd genie, toegewijd aan zijn studenten en aan de zich ontwikkelende literaire wereld.

Hache, zoals hij bekend stond, straalde autoriteit uit. Hij vertelde je wat je moest lezen, hoe je moest schrijven en zelfs hoe je moest leven. Zijn studenten stonden in de rij voor zijn kantoor om op zijn knie te zitten en zijn advies in te winnen. Hij hield hof op literaire soirees, perfect verzorgd, met een bril met een zwart montuur. Hache was de levende, ademende belichaming van de internationale kunstenaar, die schittering en warmte uitstraalde.

Toen brak de hel los. Zijn zus corrigeerde het overlijdensbericht dat in april in deze krant stond. Hache was geen Afro-Cubaan, zoals hij al lang beweerde, vertelde ze aan verslaggever Paul Duggan. Hij was Afro-Amerikaans. Geboren in Detroit, niet op een eiland in de Caraïben. Hij stond bekend als Glenn onder familieleden. De familienaam was Carroll, niet Carrillo. Er waren geen Latino's in de familie.

Het nieuws was een klap in het gezicht voor degenen onder ons die hem kenden. We rouwden om hem, maar we waren ook geschokt. Hache ging door voor iets wat hij niet was, zelfs niet thuis bij zijn man in Berwyn Heights; hij deed hetzelfde met collega's en studenten van de George Washington University en de PEN/Faulkner Foundation. Ik was niet de enige die zich verraden voelde. En zo verschrikkelijk verdrietig.

Ik werd getriggerd door zijn verhaal. Het stuurde me terug naar het onderwerp van overlijden in Amerika. De literaire wereld heeft zijn eigen versie, waarin schrijvers onder pseudoniemen publiceren. Denk aan John Le Carré, ook wel bekend als David Cornwell: gaf een Franse naam hem een ​​speciaal cachet? Amantine Lucile Aurore Dupin wist dat publiceren onder de naam van een man betekende dat er een ander waardesysteem op haar werk zou worden toegepast, dus werd ze George Sand. Dacht Herman Glenn Carroll in dezelfde lijn toen hij begon te publiceren? Heeft Afro Cubaans smaak toegevoegd? Interesse? Verleiden?

Raciale prestaties zijn een bijzonder dier in Amerika. Het is historisch gezien verbonden met status en kansen in de blanke wereld. Hache koos ervoor om een ​​Latino-schrijver te worden, zijn fictie verweven met Spaans. Zijn vroege korte verhalen zijn getiteld Leche en Abejas Rubias. Hij schreef over cafecitos, over flan de guayaba en vertelde vrienden dat Carrillo zijn teruggevonden achternaam was. Maar heruitvinding heeft een prijs. Hij wist zijn Afro-Amerikaanse afkomst uit toen hij zijn Cubaanse achtergrondverhaal creëerde.

De angst die hij moet hebben gevoeld bij het handhaven van de façade is moeilijk voor te stellen. De dualiteit van weten dat hij twee mensen was, en het jongleren om die persona's uit elkaar te houden, verbijstert de geest. Zijn beslissing om een ​​kunstmatige identiteit aan te nemen terwijl hij zijn literaire reputatie opbouwde, is alarmerend en suggereert zelfhaat en zelfs geïnternaliseerd racisme. Hij maakte een strategische keuze in de manier waarop hij zichzelf in de markt zette.

Maar hij deed tegelijkertijd de echte dingen die ertoe deden. Dingen die indruk maakten. Jaren nadat hij George Washington had verlaten, e-mailde hij me nog steeds nieuws over zijn studenten die met zijn hulp aan MFA-programma's in het hele land zijn begonnen. Hij pleitte voor gekleurde schrijvers en richtte het educatieve programma Nuestras Voces op, dat Latinx-verhalen en -schrijvers naar openbare scholen in D.C. bracht via de PEN/Faulkner Foundation. Die echte dingen staan ​​in schril contrast naast zijn verzinsels.

Een alinea uit zijn roman Mijn Spaans kwijtraken heeft vandaag een speciale weerklank.

Maar ik veronderstel dat het is hoe we ons leven leiden, señores, sommigen van ons noemen onszelf exiliados, anderen vragen elkaar waar je vandaan komt, hele landen meenemen terwijl we hetzelfde land achterlaten, terwijl we doen alsof dat niet zo is kwetsen.

Hache liet hetzelfde land achter. Hij koos ervoor om niet uit Detroit te komen en schuwde zijn wortels in het Midwesten. Het oversteken van door haaien geteisterde wateren in een boot op weg naar Miami was een beter verhaal dan Motown te verlaten voor het District of Columbia en daarbuiten. Zijn zwarte leven deed er toe, zelfs toen hij er stukjes van achterliet. Hij wierp het af, als een pop, om weg te vliegen en iemand anders te worden. Ik zou zeggen dat hij nooit deed alsof het geen pijn deed. Er was een droefheid voor hem die af en toe uit het niets opdook. Heeft hij gerouwd om zijn vorige leven? Spijt van de ballingschap die hij voor zichzelf heeft gesticht? Maar ik kan hem die vragen niet stellen. Hij is er niet meer, nog een slachtoffer van covid-19, een ziekte die mensen van kleur op een buitengewone schaal uitroeit. Hij bracht hele landen mee. Hij zal gemist worden.

Lisa Pagina is co-redacteur van We Wear the Mask: 15 True Stories of Passing in America. Ze is assistent-professor Engels aan de George Washington University.

We nemen deel aan het Amazon Services LLC Associates-programma, een gelieerd advertentieprogramma dat is ontworpen om ons een manier te bieden om vergoedingen te verdienen door te linken naar Amazon.com en gelieerde sites.