WAT als eerste gezegd zou moeten worden over The World Volgens Garp is dat het een prachtige roman is, vol energie en kunst, tegelijk grappig en gruwelijk en hartverscheurend - een X-rated soap met grootsheid - en onmetelijk verheugend.
hoeveel kost het om een nascar te sponsoren?
De roman neemt de vorm aan van een uitgebreid Nabokoviaans commentaar op het leven van romanschrijver T.S. Garp, de meest recente auteur van De wereld volgens Bensenhaver, en een verkenning van de relatie tussen Garps kunst en zijn leven, die beide een zware last van catastrofe met zich meebrengen. Bensenhaver is in feite een soort parodie op Garp, net zoals Garp zelf gedeeltelijk een parodie op John Irving lijkt, een complexe relatie maar duidelijk geen correspondentie.
Garp is de zoon van een zelfvoorzienende verpleegster die naar eigen zeggen een baan wilde en alleen wilde wonen. 'Dat maakte me een seksueel verdachte. Toen wilde ik een baby, maar ik wil mijn lichaam of leven niet delen om er een te krijgen. Dat maakte mij ook een seksuele verdachte.' Ze staat in het ziekenhuis bekend als de Maagd Maria Jenny en vindt in 1943 een gedoemd, vrijwel hersenloos maar grotesk priapisch oorlogsslachtoffer om haar zwanger te maken. Op dat moment spreekt hij het enige andere woord dan zijn naam dat Jenny hem heeft horen spreken. het woord is 'Goed'. Het is een theologische uitspraak.
In de echte wereld - in de uitbundige, extravagante, verontrustende en diep ontroerende wereld van deze roman - zijn weinig gebeurtenissen zo duidelijk ondubbelzinnig als de 'goede', hoewel veel vrouwen hun tong uitsnijden om een verkracht en verminkt kind te eren; een voormalig strak einde voor de Philadelphia Eagles, nu een transseksueel, wordt Garps beste vriend en partner in joggen en squash; Garps moeder, een verpleegster op een prepschool in New England die geen meisjes toelaat, wordt, wanneer haar autobiografie, A Sexual Suspect, wordt gepubliceerd, een femimistische held, maar de materiële Garp, die in zijn eigen huis kookt en schoonmaakt , wordt vanwege zijn romans beschouwd als een uitbuitende schurk door de meest perfervid aanbidders van zijn moeder.
'De wereld is helemaal door elkaar,' merkt Garp op en het is waar dat we in Garps wereld lachen om het vreselijke en huilen om het belachelijke; ze zijn tenslotte vaak hetzelfde. 'Ik heb nooit begrepen waarom 'serieus' en 'grappig' als tegenstellingen worden beschouwd', schrijft hij aan een verontwaardigde huisvrouw in Ohio. 'Het is voor mij gewoon een waarheidsgetrouwe contradictie dat de problemen van mensen vaak grappig zijn en dat de mensen vaak en toch verdrietig zijn. Ik schaam me echter dat je denkt dat ik mensen uitlach of belachelijk maak. Ik neem mensen eigenlijk heel serieus. Daarom heb ik niets dan sympathie voor hoe mensen zich gedragen - en niets dan gelach om hen mee te troosten. Lachen is mijn religie, mevrouw Poole. Zoals de meeste religies, geef ik toe dat ik behoorlijk wanhopig lach.'
De wereld volgens Garp is in wezen een roman over onvolmaakte, vaak raadselachtige, maar duurzame relaties tussen man en vrouw, vader en zoon, moeder en kind, vrienden en geliefden, mannen en vrouwen; tussen herinnering en verbeelding, leven en kunst: alle fragiele netwerken die mannen en vrouwen opzetten tegen de gevaren van de wereld (hoewel vrouwen op de een of andere manier beter toegerust lijken dan mannen in het verdragen van angst en wreedheid, en in het in bedwang houden van de angst om te voelen hoe kwetsbaar we zijn aan de mensen van wie we houden', schrijft Garp over zijn roman Bensenhaver, maar dat geldt ook voor Irvings roman Garp). Fouten in dit web, waarvan sommige zo schijnbaar gevolgen hebben als het niet vervangen van de knop van de versnellingspook van een auto, monden uit in de angstaanjagende, verpletterende ramp in de kern van de roman, een ongeluk waarvoor Garp zelfs meer dan zijn vrouw verantwoordelijk is, een ongeluk waarbij het ene kind wordt vernield, het andere wordt verminkt en littekens worden achtergelaten op de lichamen en herinneringen van alle betrokkenen, inclusief de ongelukkige student die voor altijd arbeidsongeschikt is geworden terwijl hij een afscheidsdaad ontving - een voor de weg, als het ware. Inderdaad, wanhopig gelach. Garps obsessie met het beschermen van zijn familie tegen schade heeft het bijna tot ondergang gebracht, niet minder schrijnend vanwege zijn ironie, horror of absurditeit. 'Als Garp één grote en naïeve wens had kunnen vervullen,' schrijft Irving, 'zou hij de wereld veilig hebben kunnen maken. Voor kinderen en voor volwassenen. De wereld vond Garp voor beiden onnodig gevaarlijk.'
beste manier om kratom te nemen
De catastrofe van de familie achtervolgt hem. 'Toen hij probeerde te schrijven, stond alleen de dodelijkste persoon op om hem te begroeten. Hij wist dat hij het moest vergeten - het niet strelen met zijn geheugen en de afschuwelijkheid ervan overdrijven met zijn kunst. Dat was waanzin, maar telkens als hij eraan dacht te schrijven, begroette zijn enige onderwerp hem met zijn lokken, zijn verse ingewanden en zijn stank van de dood.' Een commentator merkt op. 'In de wereld zijn we volgens Garp verplicht om alles te onthouden.' Garp schrijft: 'Iets voorstellen is beter dan iets onthouden.' In de wereld van Garp grijpt het geheugen de verbeelding, maar de verbeelding transmuteert en overstijgt het geheugen. Het resultaat is in wezen nutteloos maar waar. (Als Garp iets nuttigs wil doen, denkt hij erover om huwelijksconsulent te worden:
hoe ziet anavar eruit?
'Perfecte kwalificaties voor de baan,' zei Garp. 'Jarenlang nadenken over het moeras van menselijke relaties; uren besteed aan het ontdekken van wat mensen gemeen hebben. Het falen van liefde,' dreunde Garp voort, 'de complexiteit van compromissen, de behoefte aan mededogen.' . . . Hij kon zichzelf het meest succesvol adverteren in de Gouden Gids - zelfs zonder te liegen: HUWELIJKSFILOSOFIE EN GEZINSADVIES - T.S. Garp-auteur van Procrastination and Second Wind of the Cuckold. Waarom eraan toevoegen dat het romans waren? Ze klonken, besefte Garp, als handleidingen voor huwelijksadviseurs.)
Waarheid heeft natuurlijk zijn eigen waarde, en een boek, zoals de schoonmaakster in het kantoor van Garp opmerkt, 'voelt waar als het waar voelt. . . Een boek is waar als je kunt zeggen: 'Ja! Zo gedragen verdomde mensen zich altijd.' Dan weet je dat het waar is.
Je weet dat de wereld volgens Garp waar is. Het is ook geweldig. Op het meest elementaire niveau bleef ik lezen om erachter te komen wat er zou gebeuren en toen het allemaal eindelijk was gebeurd, wilde ik niet dat het zou stoppen. Dus las ik het opnieuw, en het leek de tweede keer net zo waar, zo vol van de hilariteit van overleven als de pijn, een X-rated soap die van belachelijk tot subliem loopt.
