Yo-Yo Ma's uitverkochte concert donderdag in de Washington National Cathedral werd simultaan uitgezonden op Union Station en live gestreamd op YouTube. (Linda Davidson/The Washington Post)
DoorSimon Chin 30 november 2018 DoorSimon Chin 30 november 2018
Er was een moment halverwege Yo-Yo Ma's recital donderdagavond in de Washington National Cathedral dat de universele aantrekkingskracht van de geliefde cellist samenvatte. Hij was net klaar met de derde van Bachs zes suites voor cello solo en begon, toen hij een terughoudendheid van het waarderende maar gereserveerde publiek bespeurde, op te treden als zijn eigen hype-man. Ma smeekte het publiek om een staande ovatie en hield zijn onschatbare Stradivarius uit 1712 als een WWE-kampioenschapsriem boven zijn hoofd. Maar geen minuut later ging hij opnieuw verloren in muzikale concentratie, waarbij hij de rijke sonoriteiten en voortreffelijke harmonieën van de Prelude van Bachs Vierde Suite tevoorschijn haalde.
Het is deze dualiteit - Ma als hoogstaande kunstenaar en populistische communicator - die hem tot een wereldwijd icoon heeft gemaakt. Maar het uitverkochte concert van donderdag, met de complete cellosuites van Bach en simultaan uitgezonden op Union Station en live gestreamd op YouTube, onthulde ook een meer intrigerende kant van Ma: de rusteloze, nieuwsgierige cellist heeft nog steeds iets nieuws te vertellen.
Ma, 63, heeft de suites van Bach - de basis en het hoogtepunt van het solocello-repertoire - drie keer opgenomen, meest recentelijk dit jaar. Verdwenen in dit recital, dat versterking in de spelonkachtige ruimte vereiste, waren de ingrijpende romantische lijnen van zijn vroegste werk en barokke overdrijvingen van zijn tweede. In plaats daarvan bood Ma Bach verfijnd en gedistilleerd aan, met interpretaties die tegelijk intens persoonlijk en volkomen onvermijdelijk aanvoelden.
Advertentieverhaal gaat verder onder advertentie
Ma's nog steeds moeiteloze techniek stond altijd in dienst van zijn aangeboren muzikaliteit, die de essentie van elke beweging vatte: de gemoedelijke intimiteit van de Sixth's Suite Allemande; het tragische ontslag van Gigue van de Vijfde Suite; en de ontwapenende vreugde van de Bourrées van de Vierde Suite. De hoogtepunten van elke suite kwamen meestal in de langzame, zoekende Sarabandes, waar Ma's meesterlijke controle over harmonische spanning en ritmische vorm stijgende emoties en een diepe kwetsbaarheid blootlegde.
Dit recital in Washington Performing Arts was de laatste stop op Ma's tour van 36 steden en zes continenten, waarbij elke uitvoering zonder pauze van de Bach-suites vergezeld ging van een dag van gemeenschapswerk. Zal Saint Yo-Yo de wereld redden met het evangelie van Bach en zijn Oprah-achtige bromides over ambitieuze doelen? Wie weet. Maar onderweg maakt hij prachtige muziek.
