Liberale satire wordt gevaarlijk lui in het Trump-tijdperk

Is Donald Trump nog grappig?

In de gouden eeuw van het tijdschrift Spy was de vulgair met korte vingers een hilarisch doelwit voor Kurt Andersens humor. En tijdens de presidentiële campagne van 2016 zag kandidaat Trump eruit als een goedkoop geschenk voor Amerikaanse humor. Saturday Night Live voelde eindelijk weer essentieel. De ui moest worden geklikt. Het grove opscheppen van Trump, zijn reflexieve leugens, zijn grenzeloze narcisme – dit zijn precies de ondeugden die satire moest uitbuiten.

facebook-afbeeldingen laden chrome niet

Maar zodra de tv-realityster de opperbevelhebber werd, kon je een verandering in de komische sfeer voelen. In die vroege, griezelige maanden sprak de president over een aantal zeer fijne mensen onder de blanke supremacisten die in Charlottesville marcheerden. Fascistische taal die we in dit land nog niet hadden gehoord - de vijand van het volk - was weer in zwang. We leken een tijdperk binnen te gaan waarop Emily Dickinson had geanticipeerd toen ze zich afvroeg hoe we ons zouden voelen als vrolijkheid in de dood zou veranderen:

Zou het niet leuk zijn?

Vind het te duur!

Zou de grap niet -

Te ver gekropen!

Een vorst blies over de routines van strips als Stephen Colbert en Trevor Noah. En al snel begon de politieke parodie ook gespannen te worden. Immers, hoe kan een kunstvorm die afhankelijk is van overdrijving concurreren met een man wiens zwakheden zo overdreven zijn? Zelfs Alec Baldwin leek verveeld met zijn eigen optreden.

In de boekenindustrie was een van de meest merkwaardige reacties op president Trump de humoristische reproductie van zijn eigen uitspraken. Robert Sears creëerde een verzameling gevonden verzen in The Beautiful Poetry of Donald Trump. Het personeel van The Daily Show publiceerde The Donald J. Trump Presidential Twitter Library door de tweetaanvallen van de president op zijn vijanden en de Engelse taal te beheren. Andere kleinere collecties vormen een huisnijverheid van gerecyclede presidentiële gal en ijdelheid.

Stephen Colbert vond een nieuwe manier om de president te naaien: een kinderboek

Het nieuwste boek arriveert volgende week door de staf van The Late Show With Stephen Colbert. Het is een nep-kinderboek met de titel Wiens boot is deze boot? Het is met opmerkelijke snelheid geproduceerd en bevat alleen idiote opmerkingen die Trump maakte toen hij New Bern, N.C., bezocht nadat de stad in september werd getroffen door de orkaan Florence.

Is dit jouw boot? vraagt ​​de president aan een pas dakloos stel dat naast een aangespoelde boot staat. Of is het jouw boot geworden? Zou er niet de oceaan in willen oversteken. Terwijl verslaggevers verward kijken en slachtoffers hun ogen in wanhoop bedekken, blijft de president doorpraten: weet je wiens boot dat is? Ze weten niet wiens boot dat is.

Met minder dan twee dozijn pagina's en slechts een handvol zinnen is dit niet echt een boek. Het is meer een bittere wenskaart voor liberalen om elkaar te sturen terwijl ze wachten tot de apocalyps zich afspeelt. Als het helpt, wordt alle opbrengst van het boek gedoneerd aan orkaanhulporganisaties.

Maar ondanks de goede bedoelingen van Whose Boat Is This Boat, is er iets onvermijdelijk teleurstellends aan dit stukje spot in print. Het is niet alleen dat de orkaan Florence meer dan 50 doden heeft veroorzaakt en honderden dakloos heeft gemaakt. Het is dat Wiens boot deze boot is? is een lui stukje satire.

En die luiheid werkt impliciet in het voordeel van de president. Door zijn dwaze uitspraken door kinderillustraties te rijgen, wordt Trump voorgesteld als een hansworst, een dansende beer in een tutu. Zulke flauwe humor masseert zachtjes onze liberale superioriteit en normaliseert het gedrag van de president. Het draagt ​​bij aan het verraderlijke idee, afgekondigd door Peggy Noonan en andere conservatieven, dat de retoriek van Trump beschamend maar in wezen goedaardig is. Maar als deze week iets laat zien, dan is het wel dat taal niet ongevaarlijk is.

Later deze maand zullen we de onvermijdelijke Goodnight Trump (Little, Brown), Erich Origenes en Gan Golan's parodie zien, gebaseerd op Margaret Wise Brown's bedtijdklassieker, Goodnight Moon. Tien jaar geleden voelde Goodnight Bush van dat komische duo aan als een scherpe prik van politieke farce. Maar nu, het onderwerpen van de Donald aan diezelfde versleten trope heeft het tegenovergestelde effect van suggereren dat hij gewoon een andere is in de lijn van onze goofball-presidenten.

Dit is geen argument voor humoristen om hun pennen op te hangen of voor het einde van de ironie. Er is ruimte voor parodie onder zelfs de meest groteske misbruiken van autoriteit - zoals grote satirici over de hele wereld hebben aangetoond. Maar het recyclen van de oude punchlines zal het niet redden als je te maken hebt met een president die dreigt de fundamenten van onze democratie aan te tasten. Satire die past bij onze leeftijd vereist een donkerdere alchemie van humor, geschreven met wat Mark Twain een pen noemde die opgewarmd is in de hel. Nu we allemaal leven in het Amerikaanse bloedbad dat Trump tijdens zijn inauguratietoespraak heeft afgekondigd, staat er in dit land meer op het spel dan in vele jaren.

Als mensen sterven, moeten de grappen dodelijk zijn.

Ron Charles schrijft over boeken voorLivingmax en hosts TotallyHipVideoBookReview.com .

We nemen deel aan het Amazon Services LLC Associates-programma, een gelieerd advertentieprogramma dat is ontworpen om ons een manier te bieden om vergoedingen te verdienen door te linken naar Amazon.com en gelieerde sites.

waarom kan ik geen video's afspelen