In 2004, Marilynne Robinson , een legendarische leraar aan de Iowa Writers 'Workshop, keerde na een onderbreking van 24 jaar terug naar romans en publiceerde Gilead , die een Pulitzer Prize, een National Book Critics Circle Award en overal een plek op best-of-the-year-lijsten won. Het is moeilijk voor te stellen dat die lofbetuigingen veel betekenden voor de calvinist in het Midwesten, maar vier jaar later publiceerde ze een begeleidende roman genaamd Huis , die de Oranjeprijs won en meer enthousiaste lof. En nu komt Lila , die al op de longlist stond voor de National Book Award, waarbij dezelfde paar mensen betrokken waren in Gilead, Iowa, het soort stad waar honden op de weg sliepen.
youtube-pagina laadt niet goed chrome
Deze drie voortreffelijke boeken vormen een trilogie over spirituele verlossing zoals al het andere in de Amerikaanse literatuur. (Onze puriteinse voorvaderen schreven en maakten zich veel zorgen over redding, maar ze hadden geen behoefte aan romans.) Op een manier die maar weinig romanschrijvers hebben geprobeerd en waar minder in zijn geslaagd, schrijft Robinson over christelijke predikanten en geloof en zelfs theologie, en toch haar boeken vereisen geen orthodoxie behalve de bereidheid om diep na te denken over het ondoorgrondelijke probleem van het zijn. Haar personages anticiperen op de glorie daarbuiten, maar ze kennen ook de vallei van de schaduw des doods (en ze kunnen die psalm ook noemen). In Home worstelt dominee Robert Boughton om te voorkomen dat zijn eigenzinnige zoon zichzelf in de grond drinkt. In Gilead haast dominee John Ames zich, met nog maar een paar maanden te leven, om een lange brief over zijn leven te schrijven voordat hij wordt meegesleept naar onvergankelijkheid. En in deze nieuwe roman zijn we eindelijk volledig verloofd met Lila, de onwaarschijnlijke jonge vrouw die laat in haar leven met dominee Ames trouwt en hem een zoon geeft als hij zich zo oud voelt als Abraham.
De geografie en de cast van personages zijn meestal bekend, maar deze keer komen we in een geheel andere geest. Boughtons alcoholische zoon was misschien verdwaald, maar hij kende de voorwaarden van het verderf en kon zijn vader en Ames kwellen in een taal die ze allemaal spraken. Lila kruipt Gilead binnen vanuit een totaal andere wereld, een rijk van bestaan waar de speculaties van theologen zo ver weg - en nutteloos - zijn als de sterren.
De roman begint in een mist van ellende. Lila is net 4 of 5, ziekelijk, in lompen gekleed, wanneer een vrouw genaamd Doll haar uit haar gewelddadige huis steelt. Doll was misschien wel de eenzaamste vrouw ter wereld, schrijft Robinson, en zij was het eenzaamste kind, en daar waren ze dan, met z'n tweeën, elkaar warm houdend in de regen. Ze overleven door zich aan te sluiten bij een taaie groep migranten die op zoek zijn naar werk terwijl het land verder afglijdt in de depressie. Het is een visioen van een falend Amerika ergens tussen The Grapes of Wrath en The Road - armoede die elk element van trots wegvaagt totdat de groep uiteenvalt onder de spanning. Robinson heeft deze roman geconstrueerd in een sierlijke werveling van de tijd, voortdurend teruggaand naar de worsteling van Lila en Doll met honger, wanhopige dieven en wraakzuchtige familieleden. We zien dat duistere verleden slechts af en toe, als de heldere maar fragmentarische herinneringen van een kind of de flashbacks van een traumaslachtoffer.
In het heden van de roman dwaalt Lila, nu een volwassene, bijna verwilderd van angst en vrees, de kerk van Ames binnen. Op dat moment durft de oude pastoor zich voor te stellen dat hij misschien weer verliefd mag worden. Maar Lila wordt niet gemakkelijk of snel weggetrokken uit het leven dat ze kende. Geluk was haar vreemd, schrijft Robinson. Als je gebroeid bent, doet aanraking pijn, het maakt niet uit of het vriendelijk bedoeld is.
Lila door Marilynne Robinson. (FSG/FSG) Dit is misschien wel de meest voorlopige, formele en charmante romance die je ooit zult tegenkomen. Ames, die aannam dat zijn jarenlange eenzaamheid nooit zou eindigen, zweeft van de grond in een staat van angstige vreugde, zich altijd voorbereidend op de dag dat Lila uit zijn leven zal wegrennen. En alles over de eerwaarde verbijstert haar. Je bent gewoon de vreemdste man, vertelt ze hem als ze weet dat ze vreselijk verliefd is. Er lijkt geen einde te komen aan zijn zorgen, zijn zinloze beleefdheden. Hij hielp haar altijd met haar stoel, denkt ze, wat neerkwam op het een beetje van de tafel trekken en hem er weer inschuiven nadat ze was gaan zitten. Wie ter wereld kan er hulp nodig hebben met een stoel? Hij en zijn vrienden praten over mensen die ze niet kent en dingen die ze niet begrijpt. Zijn constante toespelingen op de Bijbel - dat oude boek - betekenen niets voor haar. Ze kan er niet over uit hoe enthousiast zijn gemeente liedjes zingt voor iemand die geleefd en gestorven is zoals ieder ander.
En toch neemt ze de theologische argumenten van de dominee serieus. Robinson, ondanks al haar filosofische genialiteit, vat duidelijk en zonder een spoor van neerbuigendheid de geest van een ongeschoolde vrouw die worstelt om te begrijpen waarom dingen gebeuren, wat ons leven betekent. Ze wist een beetje van het bestaan af, schrijft Robinson met deze wonderbaarlijke stem die op de een of andere manier vermengt met die van Lila. Dat was zo'n beetje het enige wat ze wist, en ze had het woord ervoor van hem geleerd. Lila heeft niet de luxe om te speculeren over de mogelijkheid van een hel; ze heeft daar gewoond. Ze had duizend keer nagedacht over de wreedheid van de dingen, zodat het haar misschien niet helemaal zou verbazen als het zich weer liet zien. De Bijbel is een openbaring voor haar - hoewel niet op de manier waarop het voor haar man is: ze had nooit verwacht dat ze zoveel dingen waarvan ze al wist in een boek zou opschrijven. De beelden van verlatenheid en verlatenheid in Ezechiël klinken voor haar niet als geschiedenis of metafoor - ze klinken als gisteren. Job had gemakkelijk iemand kunnen zijn die ze onderweg kende. Wanneer Boughton verwijst naar de uitverkorenen en de verdoemden, vreest Lila dat ze Doll nooit meer zal zien, en vraagt ze zich af of de hemel dat offer waard is. Hoe komt het, vraagt ze zich af, dat deze mannen een God kunnen aanbidden die bereid is zoveel fijne mensen naar de hel te sturen?
jojo siwa meet and greet data
Je stelt zulke interessante vragen, zegt Ames.
En als je ze niet beantwoordt, schiet Lila terug. Ze is getraind door jaren van geweld en ontberingen om niemand te vertrouwen, maar hij was mooi, zachtaardig en solide, zijn stem zo zacht als hij sprak, zijn haar zo zilverwit. Kan ze, durft ze, de helderheid van haar oude leven opgeven voor deze gracieuze man die van haar houdt zonder reden? Ze weet dat het slechts een kwestie van tijd zal zijn voordat ze alle zoetigheid uit hem zal schrikken.
Gaan we trouwen of niet? vraagt Ames haar vroeg in de roman.
Colorado geneest delta 8 gummies
Als je wilt, vind ik het prima, denk ik. Maar ik zie niet hoe het gaat werken, zegt Lila. Ik kan nergens blijven. Ik kan geen minuut rust krijgen.
Nou, als dat zo is, denk ik dat je beter je hoofd op mijn schouder kunt leggen.
Ondanks alle wanhoop en trauma die Lila achtervolgen, is haar verhaal er een van onvoorstelbaar, plotseling geluk dat alleen het geduld van haar man haar kan overhalen om het te accepteren. Ik kan niet zoveel van je houden als ik van je hou, zegt Lila met een paradox die Paulus waardig is. Ik kan me niet zo gelukkig voelen als ik ben. Beide onwaarschijnlijke minnaars hebben genoeg geleden om te weten dat dit genade is.
Iedereen die deze roman leest, weet dat ook.
welk type kratom lijkt het meest op een opiaat?
Charles is de redacteur van Book World. Hij recenseert elke woensdag boeken in Stijl. Je kunt hem volgen op Twitter @RonCharles .
LILA
Door Marilynne Robinson
Farrar Straus Giroux. 261 pp.
