Het perfecte gedicht voor Valentijnsdag

Was er een meer romantische romanticus dan John Keats? De komst van elke winter, een tijd waarin de wereld rustiger lijkt en introspectie oproept, doet me denken aan de dichter en aan wat we het Keatsiaanse model van het hart zouden kunnen noemen. Deze winter is er nog meer aantrekkingskracht, aangezien het 200 jaar geleden was, rond deze tijd in 1819, dat meneer Keats zich terdege bewust was van drie dingen.

Eén: hij hield van een vrouw met een grote, onuitputtelijke vurigheid, genaamd Fanny Brawne. Twee: hij had het in zich om, ondanks dat hij nog niet eerder tot dit niveau was gestegen, de grootste odes in de geschiedenis van de Engelse literatuur te schrijven. En drie: hij stierf van de consumptie die hem lang had geschaduwd, een zeis van een maaier die boven zijn steengroeve zweefde.

Fanny en John waren buren. In het begin dacht ze weinig van hem, maar zijn toewijding won haar over. Op een gegeven moment waren ze verloofd, voordat Keats' consumptie verslechterde, en op dat moment wisten beiden dat hun liefde een door sterren gekruiste liefde was. Het is misschien ook de meest vruchtbare liefde in de literatuur. Want Keats concentreerde zich op het tonen van deze vrouw, voordat hij deze sterfelijke spiraal verliet, wat ze betekende voor zijn hart, zijn ziel, zijn kunst. Er zijn muzen, en dan is er wat John Keats zag in Fanny Brawne.

F. Scott Fitzgerald merkte op dat hij Ode aan een nachtegaal niet kon lezen zonder te huilen. Ik ook niet. Kan jij? Probeer het. Vóór 1819 had Keats een plaats veroverd in het pantheon van de dichters, maar het was een lagere plaats. Hij zou voor ons niet goed genoeg bekend zijn geweest om een ​​stuk als dit te maken in een zaal als deze, wat zowel mijn hart breekt - met terugwerkende kracht, contrafeitelijk - als dankbaarheid voor wat hij deed in zijn annus mirabilis.

De meest gezongen van deze meesterwerken, en het perfecte Valentijnsdaggedicht, is La Belle Dame Sans Merci, wat zich vertaalt naar de mooie dame zonder genade. Je weet wat ik zeg, jongens. Of wel? Want dit is geen gedicht over een vrouw die een man mishandelde, maar eerder over een muze die, laten we zeggen, verstrikt raakt in een kunstenaar om iets te produceren dat groter is dan hen beiden. Het is een van de meest erotische gedichten in de literatuur.

O, wat kan u mankeren, ridder-at-arm/Alleen en bleek en rondhangen? vraagt ​​een voorbijganger aan onze down-in-the-dumps ridder-dichter, die vervolgens het verhaal vertelt van een vrouw - een geest, een muze, een soort postmenselijk - die uit de varens kwam en zich bij hem voegde. Ze haakt hem vast met smakelijke wortels (lees daarin wat je wilt), en hij maakt een slinger voor haar haar. Ik zette haar op mijn ijsberen ros, en niets anders zag de hele dag/want zijdelings zou ze buigen, en zingen/een feeënlied.

ed behandeling over de toonbank

De geladen erotiek van deze regels heeft iets soepels - ze hebben ook de ernst van genade. Dit is kwetsbaarheid en risico, het geven van jezelf aan een ander, een extase van geloof die misschien niet wordt beloond volgens conventionele verwachtingen. Maar is de beloning nog lang en gelukkig, of is de beloning de verdiende kennis dat deze persoon in deze niet-gegarandeerde zaak van het hart - zoals al dergelijke zaken zijn - het leven tot de droesem heeft gedronken en daardoor menselijker is geworden?

De bossirene neemt de ridder mee naar huis. Tot nu toe gebeurde wat er gebeurde in de open lucht, aan de kant van de weg. Het is me altijd opgevallen dat deze ridder zijn verhaal aan een voorbijganger vertelt. Hij kiest ervoor om iets van zichzelf te delen, met weinig aansporing. Het voelt bijna als heldendom.

toronto blue jays playoff schema

Het verhaal van de ridder eindigt met de mooie dame die verdwijnt, hun ontmoeting was eindig, de rust van zijn hart en geest, oneindig. Dus hij blijft een tijdje waar hij is en piekert.

En daarom verblijf ik hier, besluit hij. Wat een werkwoord. verblijf. Het draagt ​​het idee van verblijf, van bewoning in zich. Wat er is gebeurd, zal altijd in mij blijven. Nu, dat is een valentijn van iemand die het wist.

Colin Fleming's fictie verschijnt in Harper's, en hij schrijft over veel onderwerpen voor veel locaties. Zijn volgende boek is Buried on the Beaches: Cape Stories for Hooked Hearts and Driftwood Souls (voorjaar 2019).

We nemen deel aan het Amazon Services LLC Associates-programma, een gelieerd advertentieprogramma dat is ontworpen om ons een manier te bieden om vergoedingen te verdienen door te linken naar Amazon.com en gelieerde sites.